در خور گل کردن فقرست استغنای من

نیست جز دست تهی صفر غرورافزای من

از مراد هر دو عالم بسکه بیرون جسته ام

در غبار وحشت دی می تپد فردای من

سایهٔ مویی زکلک خود تصورکرد وبس

نقشبند وهم در صنع ضعیفیهای من

ترک دنیا هم دماغ همت من بر نداشت

رنجه کرد افشاندن این گرد پشت پای من

مشت خاکم لیک در عرض بهار رنگ و بو

عالمی آیینه می پردازد از سیمای من

نقش مهرخامشی چون موج برخود می تپد

در محیط حسرت طبع سخن پیرای من

پردهٔ ناموس بیرنگی ست شوخیهای رنگ

می دری جیب پری گر بشکنی مینای من

از سبکروحی درون خانه بیرونم ز خوبش

چون نگه در دیده ها خالیست از من جای من

اینقدرها لالهٔ گلزار سودای کی ام

بی چراغان نیست دشت و در ز نقش پای من

عمرها شد حسرتم خون گشتهٔ پابوس اوست

صفحه می باید حنایی کردن از انشای من

یاد ایامی که از آهنگ زنجیر جنون

کوچهٔ نی بود یکسر جاده در صحرای من

شمع این محفل نی ام لیک از هجوم بیخودی

در رکاب رنگ از جا رفته است اجزای من

هیچکس خجلت نقاب ربط کمظرفان مباد

نشئه عمری شد عرق می چیند از صهبای من

کرد بیدل سرخون جمعیتم آخر چوشمع

داغ جانکاهی همان ته جرعهٔ مینای من